Dziewczyny w niedzielę idę na szoping i baaardzo bym chciała nauczyć się robić kreskę na górnej powiece.

Możecie mi polecić jakiś sensowny i niezbyt drogi eyeliner?

Zaskoczyła mnie Wasza reakcja, pozytywnie oczywiście.

Jak komuś ze swojego otoczenia mówię, że w wolnych chwilach naparzam w gierkę, to patrzy na mnie z politowaniem.

Oczywiście nie mam zamiaru nikomu tłumaczyć, że po całym dniu biegania za Pierogiem, dwugodzinnym spacerku, ogarniania domu nie mam ochoty na nic bardziej wysilającego umysł niż zdecydowanie, któremu teraz bohaterowi podwyższyć umiejętności.


Żeby nie było że gry odmóżdżają, na czacie gadamy po angielsku, to sobie trochę poćwiczę.

No dobra, niech będzie. Przyznam się.

To wcale nie jest tak, że nie mam czasu, nie.

Ja po prostu przepadłam.

Totalnie.

Jak nie będzie mnie naprawdę długo i nawet nie będę komentować to znaczy, że wysłali mnie na odwyk.

A póki co, siedzę i gram.

Tak, gram.

Aż dziwne że nie zaczęłam w tego pożeracza czasu piniędzy ładować.



Choć jak spojrzę na konto to już się tak nie dziwię.

Twarda jestem.

W słoiku kolejne 10 zł wylądowało (jest już 40) a w kuchni leżą żelki.

Normalnie to bym na noc zeżarła ale nie tym razem. Motywację mam silną i trzymam się w garści.

No tośmy się pogościli.

Dziękuję za podpowiedzi, w końcu stanęło na ciastkach włożonych do dekoracyjnego słoika.





PS. Ciastek jest tak na 3/4 bo yyyyy pierwsza partia no musiała być stestowana.

W związku z poniższym wszem i wobec ogłaszam, że waga wyjściowa to 67,4 kg, a stan skarbonki na dzień dzisiejszy to 20 zł, bo po pierwszej sobocie wrzuciłam sobie 20 zł na zachętę.
A co.

Będę informować o ewentualnych postępach ale nie martwcie się, nie będę zamieszczać bilansików.

Tata miał nowotwór.
Piszę miał, bo w poniedziałek wycięli dziada.

Ale po kolei.

Od kilku miesięcy tata uskarżał się na ból w nogach od kolan w dół. Ból był tak dokuczliwy, że ciężko mu było chodzić, nie mówiąc już o dźwiganiu czegokolwiek, czy wchodzeniu do domu na trzecie piętro.

Zaliczył, że tak powiem, różnych lekarzy specjalistów, od rodzinnego, przez ortopedę, naczyniowca, nawet urologa od prostaty. Wszystko prywatnie oczywiście.
Od urologa dostał jakieś leki.
Nic się nie poprawiło, więc w końcu (!!!) rodzinny wpadł na to, by tata zrobił badanie krwi. I co wyszło?
Że ma bardzo niski poziom hemoglobiny, od razu kazał mu iść do szpitala gdzie przetoczyli mu krew.

Zdiagnozowali nowotwór nie złośliwy uff. Gdzieś na żołądku się dziad usadowił.

Teraz dochodzi do siebie w szpitalu.

Żeby było zabawniej, zanim do tego wszystkiego doszło, tata starając się o wyjazd do sanatorium robił badania z których wynikało, że ma podwyższone OB. Lekarz rodzinny powiedział, że z takim wynikiem taty do sanatorium nie przyjmą i dał mu leki na zbicie. Zapomniał tylko, że trzeba by było tatę zbadać, żeby dojść przyczyny tak wysokiego OB.

To też jest mój lekarz rodzinny. I chyba już czas na zmianę.

Pamiętacie jak pisałam że odkąd urodził się Pierożek to mam manię sprzątania?

To teraz przechodzę chyba kryzys twórczy.

Tak mi się nie chce za nic zabrać, ręce mi opadają na samą myśl.
Jakiś leń mnie opętał i nie chce puścić.
Dziad jeden.

Najchętniej cały dzień bym czytała, grała w Magic Rush Heroes i leżała z Pierożkiem.


Mniam mniam

Byliśmy z Pierożkiem na kontroli.

Niby już zdrowy, choć ma jeszcze lekki katar, ale pani doktor usłyszała jakiś szmerek, jak to określiła, w sercu i dała nam skierowanie do kardiologa.

Umówiłam się na dziesiątego listopada i na razie nie panikuję.

Jak coś, możemy pójść prywatnie.

To mi dało jeszcze większej motywacji żeby pierożkowy pokój posprzątać, bo gdzieś tam, mam wyniki badania serca Pierożka kiedy jeszcze był w brzuchu i okazało się, że na sercu ma jakieś zwapnienie.

Nie panikuję, nie panikuję...

Jak już ogarnę ten bałagan.

Oczywiście wszystkie rzeczy są już przebrane i potrzebne ale problem jest w tym że nie mam mebli.

Po remoncie kupiliśmy tylko to co było niezbędne, czyli łóżko i szafę. Wszystkie moje meble to:

- łóżko
- łóżeczko
- szafa
- trzy komody
- narożnik
- fotel bujamy
- ława
- skrzynia

No. Brakuje regału na książki które mieszczą się w czterech skrzyniach w przyszłym pierożkowym pokoju, szafy na moje szpargały.
Bo musicie wiedzieć, że ja to swój kąt mam w kuchni, nie przyszło mi mieć własnego pokoju, choć mój mąż ma.

Z drugiej strony, jestem mistrzynią upychania.
Przed remontem rzeczy z trzech pokojów upchnęłam w jednym najmniejszym i nie wyglądał on jak teraz powyżej.

No dam radę, wiem, ale regału pilnie potrzebuję dlatego codziennie sprawdzam Olx.

Potrzebuję też mocy, ech... pożyczcie trochę jak macie, co?

Pierożek za 5 dni skończy 7 miesięcy.

- jeszcze nie siedzi
- robi kosi kosi
- jak się do niego pomacha to czasem też pomacha
- próbuje raczkować ale pada na brzuszek
- w łóżeczku chwyta się ochraniacza i prostuje się na kolanach
- je już trzy stałe posiłki dziennie w tym mięsko
- z zabawek najbardziej lubi mój telefon, tablet i okulary
- i nie ważne co bym mu wrzuciła do grajdołka, jakie zabawki i tak bardziej pociągające jest zejście na podłogę

O proszę

Ja wiem że wszyscy to widzicie i będzie to wpis typu "w końcu spadł śnieg", ale co to za badziewie na głównej?

Kolejny dzień minął i cały czas jest fajnie.

Jeszcze musimy z teściami dojść do porozumienia, bo już mężuś nawet zaczął coś mówić o przeprowadzce a jak do tej pory to było zdecydowanie nie z jego strony. Ale do tego czasu musimy żyć w zgodzie.

Nie cierpię konfliktów czy w domu czy w pracy, dlatego rozmawiam, załagadzam, tłumaczę.

Odpuściłam złość i oby tak zostało.

Dostałam dziś od męża dzień wolny i pojechałam do miasta spotkać się z mamą.

No i popłynęłam.

I nie chodzi że zaszalałam i kupiłam super buty Lasockiego za trzy stówy.

Od słowa do słowa, wzięłam i się poryczałam.

Jak zaczęłam wylewać swoje żale to już nie było końca. Że czuję się odsunięta przez męża, że ciągle się obrażam, że mnie nie przytula, że nasze życie uczuciowe tak bardzo się zmieniło, że ciągle się kłócimy, że myślałam że to wszystko będzie inaczej wyglądać, może mnie, nas to przerosło, że po porodzie, kiedy miałam tą cholerną deprechę nikt na mnie uwagi nie zwrócił. Wszyscy tylko Pierożek Pierożek a ja miałam ochotę rzucić się pod samochód, ale o moje samopoczucie już nikt nie spytał.
To wszystko jakoś tak się skumulowało i musiało wylecieć.

Już mi lepiej.
Porozmawiałam szczerze z Dziubem, że mam żal, przykro mi że nie jest już jak kiedyś, że przychodzi, przytula, całuje, jakby teraz wszystko przelał na Pierożka a mnie pomijał. Żebyśmy kiedyś wyszli na spacer, tylko we dwoje.

Ten żal po tym jak było między nami zanim urodził się Pierożek powoduje u mnie frustrację, a nawet lęk. Ja cały czas chcę być dla niego ważna, a to się gdzieś zgubiło.

Ja się bardzo cieszę, że tak pokochał Pierożka, ale ja tu też jeszcze jestem, potrzebuję czułości i zainteresowania, choć odrobinę.

Wydaje mi się, że z tego bierze się po części to obrażanie. Żal zamieniam w złość. A im bardziej się złoszczę, tym bardziej on się ode mnie odsuwa. Takie błędne koło.

Powiedziałam mu to wszystko i zrozumiał, obiecał poprawę i ja też.

Ja nie potrzebuję wiele. Nie chcę codziennie bukietu kwiatów. Wystarczy mi pocałunek i przytulnie o które nie będę musiała się prosić.